پروتکل‌های بار گذاری توصیه شده جهت ایمپلنت‌های دندانی در افراد بی دندان و نیمه بی دندان با پروتز های ثابت و متحرک

سابقه و هدف: میزان آگاهی و توقع بیماران از درمان با ایمپلنت‌های دندانی در سالهای اخیر افزایش قابل توجهی یافته است. همچنین درمان با ایمپلنت‌های دندانی به عنوان یک راه قابل پیش‌بینی درمانی جهت جایگزینی دندان‌های از دست رفته با انواع پروتزهای ثابت و متحرک، ثابت شده است. در گذشته تصور می‌شد که 3 تا 6 ماه زمان جهت بهبودی بعد از جراحی لازم است تا بارگذاری صورت گیرد، اما مطالعات اخیر نشان‌دهنده موفقیت بالای بارگذاری فوری و زود هنگام می‌باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی شواهد جهت پروتکل‌های پیشنهادی بارگذاری ایمپلنت‌های دندانی بود. مواد و روشها: در مطالعه حاضر مروری جامع بر مقالات مرتبط صورت پذیرفت. محل اصلی جستجو سایت‌های Pubmed و Science-direct بودند. سایت‌های فوق تا پایان سپتامبر 2010 مورد جستجو قرار گرفتند. مطالعاتی که پروتکل‌های بارگذاری بر روی انسان‌ها را مورد بررسی قرار داده بودند، همچنین واجد معیارهای لازم بودند، انتخاب شدند. یافته‌ها: در نهایت از میان 971 مقاله 138 مقاله انتخاب شدند. 40 مقاله بارگذاری فوری (Immediate)، 39 مقاله بارگذاری زود هنگام (Early)، 52 مقاله بارگذاری متداول (Conventional) و 7 مقاله بارگذاری فوری در ایمپلنت‌هایی که به صورت Fresh socket گذاشته شده‌اند را مورد بررسی قرار داده بودند. نتیجه‌گیری: شواهد موجود از بارگذاری ایمپلنت‌های دندانی با سطح Microroughened در بیماران بی‌دندان و نیمه بی‌دندان طی 6 تا 8 هفته پس از جایگذاری با پروتز ثابت یا متحرک، حمایت می کنند،.همچنین می‌توان ایمپلنت‌های دندانی در مندیبل را با پروتزهای ثابت و متحرک در کمتر از یک هفته تحت بارگذاری قرار داد. اما شواهد موجود از بارگذاری ایمپلنت‌های دندانی در فک بالای فرد بی‌دندان و نیمه بی‌دندان در کمتر از 8 هفته حمایت نمی‌کنند و بارگذاری تاخیری (بعد از 3 ماه) را پیشنهاد می‌نمایند. شرایط خاص نظیر کمبود ثبات اولیه، انجام آگمانتاسیون، بالا بردن سقف سینوس، وجود پارا فانکشن، شرایط سازش میزبان و عوارض دندانی بعنوان ریسک جهت بارگذاری فوری و زود هنگام محسوب می‌شوند. بارگذاری بین هفته‌های سوم و ششم نیز توصیه نمی‌شود.